ellerimi uzatıyorum
şimdi gökyüzü kocaman bir ağaç
yaprak diye kuş resimleri yapıştırılmış bu ağaca iyi bak
bu ağacın dallarına yol diyor insanoğlu
yollar gittikçe bitmiyormuş bu çıplak dallar kel ormanlar
bir de yıldızlar varmış
bu kel ormanın çapkın çocukları
denizde boğuluyormuş
işte böyledir insanoğlu
bu dünyada neleri kaybettiğini hatırlamak için masal uydurur
ancak gerçekten benim yitirdiğim ne var söyleyin bana kuşlar
bu kadar önemli değil diyorum her zaman
bu kadar önemli değil konuşmak anlatmak
ve bir şey yazmak sana ya da bir başkasına
eskiden seni seviyorum demenin bir anlamı vardı
burada oturmanın ve kıyıda yürümenin tanımsız bir tadı
isterseniz siz avarelikler deyin başı boş dolaşmalar deyin
ben neden kendime bir yol açmayı denemedim
yol yok ki dedim yol diye bir yürüyüş ya da
bir geçit resmi değil hayatımız
kelimeleri değiştirince düşüncelerimiz genişlemedi
yolda yürüyoruz dedikçe yol bitti
masallardaki gibi bir arpa boyu yol oldu zaman
yine de ben herkese merhaba demeyi severim
el sallamayı da dağlarda açan ve açmayan
ya da var olmasa da var olmasını istediğim bütün çiçeklere
işte insanlar da öyledir
bir kapanıp bir açılan çiçekler gibi gürültülere
ama ben artık bir başınayım
bu demek de değil ben yalnızım
hayır ben gürültülerini yitirmiş bir insanım
ormanlar beni artık selamlamıyor
deniz kıyısındaki midye kabukları da
artık ben onlara merhaba diyorum
yer verin bana aranızda
ben de sizin gibi bir kıyıya ilişeyim
inanmıyorum hayat yolu aşıklar yolu âşiyân yolları
ve başka yollarla hayatın kendi eylemini bir tabuta koymağa
MUSTAFA ATİKER 